Κοιτάζοντας πέρα από το τραύλισμα
της Yasmine Amin
Για πολύ καιρό, αισθανόμουν ότι το τραύλισμα που έχω “έκλεβε” κάποια χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ήθελα να είμαι. Ήμουν το ντροπαλό κορίτσι που δεν μιλούσε πολύ, κάτι που στην εποχή μας είναι συνώνυμο με την έλλειψη γνώσεων, και πάντα με έβλεπαν λιγότερο ικανή από τους άλλους.
Το τραύλισμά μου ήταν παρόν σε κάθε κομμάτι της ζωής μου. Ποτέ δεν με άφησε, έστω για λίγο. Έδινα την παραγγελία μου στα εστιατόρια, βασισμένη στο τι μπορούσα να προφέρω εκείνη τη στιγμή, μερικές φορές συλλάβιζα τις λέξεις, γιατί δεν έβρισκα άλλο τρόπο να μιλήσω (κάτι που μου χάριζε σαστισμένα βλέμματα), και κουράστηκα να ακούω το πασίγνωστο “Ω, απλά άγχος είναι, κι εγώ τραυλίζω μερικές φορές”. Αυτό με εκνεύριζε, γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους ευφραδείς ανθρώπους που κολλάνε μερικές φορές και σε αυτούς που τραυλίζουν συνεχώς, ακόμα και όταν μιλάνε με την οικογένειά τους.
Παρόλη τη δυσαρέσκεια που έχω με το τραύλισμά μου, το οποίο ακόμα με ταλαιπωρεί, στην πραγματικότητα έχω αρχίσει να το βλέπω σαν ευλογία.
Ο τραυλισμός μου με έκανε συνετή. Όταν τραυλίζεις, έχεις την τάση να μιλάς μόνο όταν είναι απαραίτητο. Έχει κι αυτό τα καλά του. Κάθε φορά που παρέμενα σιωπηλή, παρατηρούσα τον κόσμο. Σαν αποτέλεσμα, ήμουν πάντα πιο σοφή από άτομα της ηλικίας μου.
Ο τραυλισμός μου με έκανε καλύτερη ακροάτρια. Ελέγχοντας την παρόρμησή μου να μιλήσω, άρχισα ενστικτωδώς να ενδιαφέρομαι για το τι έχει ο άλλος να μου πει. Αυτό αύξησε την περιέργειά μου και διεύρυνε τις γνώσεις μου. Η Suan Cain λέει εύστοχα: “Έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα, καλό να είναι να τα χρησιμοποιούμε ανάλογα”.
Ο τραυλισμός μου με έκανε καλύτερη στον γραπτό λόγο. Όταν δυσκολευόμουν να μιλήσω, η εφημερίδα μου ήταν το φιλαράκι μου. Έγραφα, και έγραφα, και έγραφα, μέχρι που δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Γράφοντας τις λέξεις μου σε χαρτί, αναπτύχθηκα σαν δημοσιογράφος και σαν άνθρωπος.
Ο τραυλισμός μου με έκανε να κατανοώ. Όταν βλέπω κάποιον να βασανίζεται, συμπάσχω μαζί του, μιας και βασανίζομαι εγώ η ίδια κάθε μέρα. Ξέρω τι σημαίνει να τα δίνεις όλα και στο τέλος να χάνεις, τι σημαίνει να σε κοροϊδεύουν, να μην σε καταλαβαίνουν. Το να βοηθάς τους άλλους μειώνει τη μοναξιά και σε επιβραβεύει.
Ο τραυλισμός μου μεγάλωσε το λεξιλόγιό μου. Είμαι ένα ζωντανό λεξικό, μιας και αναγκάζομαι να αντικαθιστώ ορισμένες λέξεις που δεν μπορώ να προφέρω με άλλες στις συζητήσεις μου.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, ο τραυλισμός μου με έμαθε να δικαιώνομαι μέσω των πράξεών μου και όχι με τα λόγια. Ο κόσμος με έβλεπε σαν ανήμπορη εξαιτίας του τραυλισμού μου, και αυτό λειτούργησε καταλυτικά στο να τους δείξω ότι έχουν άδικο. Δεν μπορούσα να τους πω ότι είμαι ικανότατη, γι’ αυτό και τους το έδειχνα. Μέσα από αυτό πήρα το πιο σημαντικό μάθημα: Άσε τις πράξεις να μιλήσουν για σένα.
Ο τραυλισμός μου, μου έδωσε περισσότερα παρά μου στέρησε. Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι που τραυλίζουν να φτάσουν στο σημείο όπου θα μπορούν με αυτοπεποίθηση να πουν το ίδιο
Δικαιώματα κειμένου: Πρωτοβουλία προσώπων που τραυλίζουν
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη τραυλισμό, δείτε τη σχετική ενότητα.
> Καλέστε τώρα για ραντεβού και αξιολόγηση.
Στο Εργαστήρι Ψυχοκινητικής, στα Βριλήσσια, πραγματοποιείται πλήρης αξιολόγηση των δυσκολιών του κάθε παιδιού και κατόπιν δομείται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης προσαρμοσμένο στις δυσκολίες και τις δυνατότητες του.
>>> Περιοχές εξυπηρέτησης: Αγία Παρασκευή, Βριλήσσια, Γέρακας, Γλυκά Νερά, Μαρούσι, Μελίσσια, Παλλήνη, Πεντέλη, Χαλάνδρι.
