Οι ανεπίγνωτοι γονείς του Adolescence
Δεν αρκεί ο χρόνος και η προσπάθεια που πρέπει να αφιερώσεις στα παιδιά σου. Χρειάζεται και κάτι ακόμα, πιο σημαντικό: Να έχεις αφιερώσει τεράστιο κεφάλαιο στη δική σου καλλιέργεια και αυτοβελτίωση.
Adolescence: Η σειρά που τάραξε τα νερά της γονεϊκής αμεριμνησίας
Το να είσαι γονιός, όπως διαπιστώνουν εκατομμύρια άνθρωποι που το επιχειρούν τη σημερινή εποχή, είναι μια διαρκής διαδικασία ματαίωσης. Μπορεί, για παράδειγμα, να φιλοδοξείς τα παιδιά σου να είναι ήσυχα και πειθαρχημένα όπως συνήθως είναι τα Γαλλάκια, αλλά ο μεσογειακός χαρακτήρας όλων όσοι βρίσκονται γύρω τους να τα μαθαίνουν αναπόφευκτα να είναι φωνακλάδες. Ή η προσπάθεια να εμπνεύσεις ένα σύστημα αρχών και αξιών (αυτές που νομίζεις ότι είναι σωστές για τα παιδιά σου) να στέφεται από απόλυτη αποτυχία.
Γι’ αυτό είναι καλό να μη λέγονται μεγάλα λόγια, όσον αφορά τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, γιατί εύκολα διαψεύδονται στην πράξη, από χίλιους δυο παράγοντες. Η ακύρωση καραδοκεί. Η εφηβεία είναι η πιο δύσκολη ηλικία και τα σημερινά παιδιά, σύμφωνα με τους περισσότερους εκπαιδευτικούς και ειδικούς ψυχικής υγείας, μεγαλώνουν σε έναν κόσμο, γεμάτο οθόνες, που ραγδαία αλλάζει και διαμορφώνει άλλους ψυχισμούς. Είναι για παράδειγμα αποκαρδιωτικό ότι τα παιδιά σήμερα διαβάζουν πολύ λιγότερο εξωσχολικά βιβλία (και γίνονται ανορθόγραφα), εξ αιτίας ακριβώς του ηλεκτρονικού κόσμου, με τον οποίον μαθαίνουν από μικροί να συνυπάρχουν. Το ότι θα ζήσουν σε έναν κόσμο γεμάτο αυτόματους διορθωτές και μεταφραστές, δεν αποτελεί παρηγοριά.
Η μίνι-σειρά του Netflix «Adolescence» είναι καλή τηλεόραση (από τη εποχή του «Queen’s Gambit» είχαμε να δούμε μια τόσο ποιοτική έκπληξη στην πλατφόρμα αυτή), με εξαιρετικές ερμηνείες. Με αριστοτεχνικό σκηνοθετικό τρόπο, με τη χρήση του αδιάκοπου και γεμάτου ένταση μονοπλάνου, παρουσιάζει μια ακραία εκτροπή στην υπόθεση «μεγαλώνω παιδιά», αυτή του να ανακαλύψεις έκπληκτος ότι το παιδί σου έχει γίνει «δολοφόνος χωρίς αιτία».
Προφανώς, αυτό που πραγματεύεται το «Adolescence» λειτουργεί για την πλειονότητα των ανθρώπων που είναι γονείς, ως καμπανάκι ή καθρέφτης μιας σειράς άλλων ενδιάμεσων καταστάσεων, που απαντώνται όλο και συχνότερα, όπως είναι η παιδική και εφηβική βία, το bullying, η έλλειψη επικοινωνίας, η απομόνωση και η κατάθλιψη κλπ. Εξ ου και το τεράστιο ενδιαφέρον που προκάλεσε παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας.
Η σειρά σοκάρει με κάποιες υπερβολές, αλλά το κάνει με θεμιτό τρόπο, για να αποδώσει την ένταση του συμβάντος που πραγματεύεται. Μια από αυτές είναι η εισαγωγική εισβολή της οπλισμένης βρετανικής αστυνομίας, με ένα απόσπασμα τύπου SWAT, στο σπίτι του πρωταγωνιστή. Ακόμα κι αν αυτή είναι η πραγματικότητα των βρετανικών νόμιμων πρακτικών, αναρωτιέται κανείς αν αυτή (η λειτουργούσα άψογα στη συνέχεια, ως προς την τήρηση των κανόνων για τη σύλληψη και παραπομπή ανηλίκων αστυνομία), έπρεπε να καταφύγει σε αυτή την ακραία πρακτική, για να συλληφθεί ένας 13χρονος νεαρός, έστω ύποπτος για φόνο.
Η ανάγνωση της σειράς (και των μηνυμάτων της) είναι πολυεπίπεδη. Σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι αφορά στη σκληρότητα των παιδιών, ειδικά στην εποχή των social media, όπου η διαπόμπευση μπορεί να λάβει δραματικές διαστάσεις. Συγχρόνως βέβαια και στην ολοένα και πιο μεγάλη αδυναμία των γονιών να αντιληφθούν τους σημερινούς διαδικτυακούς κώδικες. Δεν μιλάμε πια για χάσμα των γενεών, αλλά για το Grand Canyon.
Γράφει ο Προκόπης Δούκας (*)
Δημοσιογράφος – Μουσικός Παραγωγός
Στο Psychomotor Athens, στα Βριλήσσια, πραγματοποιείται πλήρης αξιολόγηση των δυσκολιών του κάθε παιδιού και κατόπιν δομείται εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης προσαρμοσμένο στις δυσκολίες και τις δυνατότητες του κάθε μαθητή.
>>> Περιοχές εξυπηρέτησης: Αγία Παρασκευή, Βριλήσσια, Γέρακας, Γλυκά Νερά, Μαρούσι, Μελίσσια, Παλλήνη, Πεντέλη, Χαλάνδρι.
* Ευχαριστούμε τον Προκόπη Δούκα και την Athens Voice για την ευγενική παραχώρηση του άρθρου.
